czwartek, 21 lutego 2013

Ratujmy nasz najstarszy zabytek cz. 16



Trzy ulice Tarnowa Podgórnego mają imiona tarnowskich duszpasterzy:
ul. ks. Z. Sasa, ul. ks. J. Bryza, ul. ks. Cz. Niklewicza.
Informacje o księżach patronach - rozpocznę od księdza Zbigniewa Sasa. Ulica jego imienia  znajduje się w centrum, na nowym osiedlu,  vis a vis szkoły podstawowej.
Zbigniew Sas urodził się 22 listopada 1950 roku w Wałbrzychu w
ośmioosobowej rodzinie. Ojciec Szczepan był górnikiem, matka Kazimiera z domu Kujawa, zajmowała się domem. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Nowej Rudzie. Po maturze w 1968 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. Na trzecim roku studiów przerwał naukę i został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Po 9 miesiącach, przeniesiony do rezerwy, podjął przerwane studia prawnicze. Po zaliczeniu piątego semestru na Wydziale Prawa,  zmienił swoją drogę życiową.
15 lipca 1974 roku wstąpił do Zgromadzenia Braci Serca Jezusowego w Puszczykowie.   Po czterech latach, w 1978 roku postanowił zostać księdzem i uzyskując zgodę przełożonych, rozpoczął studia teologiczne w  Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Poznaniu. 24 maja 1984 roku otrzymał święcenia kapłańskie.
Wikariuszem był w czterech parafiach.  Rozpoczął w 1984r. w parafii  św. Jana Chrzciciela w Krotoszynie, następnie od 1986 roku pracował w  parafii św. Rocha w Poznaniu, od 1988 roku w parafii św. Krzyża w Obornikach a od 1990 w parafii Świętej Trójcy w Poznaniu, na Dębcu. Swoją pierwszą placówkę proboszczowską objął w Prochach w roku 1996. Po dwóch latach, skierowany został jako proboszcz  do Szamocina. Trzecią i ostatnią jego placówką była parafia w Tarnowie Podgórnym, gdzie urząd proboszcza pełnił od 20 grudnia 2003 roku do 30 czerwca 2009 roku.
W posłudze kapłańskiej, podejmował dodatkowe obowiązki. Był przewodniczącym zespołu synodalnego przy parafii św. Rocha, duszpasterzem akademickim w parafii na Dębcu, referentem katechetycznym i wizytatorem nauki religii dekanatu chodzieskiego, kolejno dziekanem w dekanatach:  wolsztyńskim, chodzieskim i przeźmierowskim. Był autorem tekstów do pisma Ruchu Światło-Życie Wieczernik. W uznaniu zasług dla dobra Kościoła Poznańskiego został mianowany kanonikiem honorowym Kapituły Kolegiackiej w Szamotułach (24.12.2001).
Dał się poznać jako dobry kaznodzieja. Był miłośnikiem, znawcą i zbieraczem książek. Solidne wykształcenie, olbrzymią wiedzę z „pożeranych książek”, świetną pamięć i walory ducha, umiejętnie wykorzystywał na ambonie. Jego kazania były bogate w treści, mówione z wielką swadą, wzbogacane cytatami poezji, niekiedy dowcipnymi wtrąceniami, przemawiały do słuchaczy. Nie brakło kazań patriotycznych. Uczył miłości do Boga i Ojczyzny.  
Obok pracy ściśle duszpasterskiej, z troską i z dużym wysiłkiem  zabiegał o kondycję materialną obiektów sakralnych: kościołów, kaplic, cmentarzy. Potrafił zgromadzić wokół wyznaczonych zadań grono oddanych parafian, którym rzeczywiście przewodniczył. Tak było w Szamocinie, gdzie podczas jego proboszczowania został otynkowany i pokryty miedzianą blachą kościół parafialny, zaś w kościele filialnym położona nowa posadzka, wymienione ławki i ogrodzenie kościoła.  Na cmentarzu szamocińskim wszystkie drogi wyłożono brukiem.
Do Tarnowa przybył z trwającą już chorobą. Mimo kłopotów ze zdrowiem, pracował ze zwykłą sobie gorliwością. W ciągu dwóch lat pobudował od podstaw na tarnowskim cmentarzu kaplicę, większą od kościoła parafialnego. Zadbał o otoczenie cmentarza. Ścieżki, drogi oraz parking uzyskały twardą nawierzchnię.  Potrafił dobrze współpracować z organizacjami społecznymi i samorządem. Był kapelanem tarnowskiego Bractwa Kurkowego, kaznodzieją dla Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych. Wspierał wiele inicjatyw podejmowanych przez władze gminy Tarnowa Podgórnego. Cały swój gromadzony latami bogaty księgozbiór, liczący 3100 woluminów, przekazał  w darze bibliotekom w Tarnowie Podgórnym. Okazywał serdeczną pomoc Szkole Podstawowej im. Jana Pawła II – w dowód uznania otrzymał Medal „Przyjaciel Szkoły” (2007).  Ksiądz kanonik znany był z troski o najuboższych. Z pensji katechety  w szkole łożył na dożywianie dzieci. Żył bardzo skromnie, swoją postawą i pracą zjednywał serca parafian.
Niestety choroba, której skutki długo ukrywał wobec otoczenia, czyniła coraz większe postępy. 24 maja 2009 roku obchodził srebrny jubileusz święceń kapłańskich. Podczas tych uroczystości parafianie okazali mu powszechną sympatię i wdzięczność. 30 czerwca 2009 roku, metropolita poznański, zwolnił księdza Zbigniewa z obowiązków proboszcza i udzielił mu urlopu zdrowotnego. Ksiądz Zbigniew na czas leczenia mieszkał najpierw na plebanii parafii p.w. Matki Boskiej Bolesnej w Poznaniu, następnie w Domu Księży Emerytów w Poznaniu – Antoninku.
Zmarł w Antoniku, 22 września 2010 roku w wieku 59 lat. Pochowany został na cmentarzu w Tarnowie Podgórnym, obok wybudowanej przez siebie kaplicy.


Kazimierz Szulc
Na podstawie biografii autorstwa ks. Leszka Wilczyńskiego.